Rozdział 1

Czy kiedykolwiek kochałeś kogoś tak bardzo, że nie wyobrażałeś sobie życia bez tej osoby?

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się nad tym, jak twoje życie może zmienić się w ciągu jednego dnia?

Czy zdawałeś sobie sprawę, że sekundy mogą zadecydować o twojej przyszłości?

      Florence zdjęła swoje wielkie okulary z nosa, odwracając głowę w stronę okna. Było późne popołudnie, a na ulicach kłębiło się pełno ludzi. Skupiła wzrok na kobiecie w podeszłym wieku, ubranej w spódnicę do kolan i marynarkę, pomimo strasznego upału. Stawiała duże kroki, pewnie spiesząc się do pracy. Nie wyobrażała sobie, że za kilka lat może tak wyglądać. Dlatego postanowiła skorzystać z życia. Jest młoda, ładna i dobrze wykształcona, nie zamierzała tego marnować. Florence pokręciła głową, jest tu i teraz, o przyszłość nie warto się martwić. Westchnęła głęboko, sprawiając, że chłopak siedzący obok niej spojrzał na nią pytająco. Uśmiechnęła się do niego, dając znać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. To chyba go uspokoiło, bo momentalnie całą swoją uwagę skupił na drodze. Dziewczyna z powodu ogarniającej jej nudy, zaczęła przyglądać się jego twarzy. Nie mogła się nadziwić, jak ktoś może być tak idealny. Uwydatnione kości policzkowe, delikatnie zaróżowione usta i te brązowe oczy, w które mogła się wpatrywać godzinami. Był bardzo wysoki, przynajmniej takie sprawiał wrażenie, przy mierzącej niecałe metr sześćdziesiąt pięć Florence. Jego włosy były perfekcyjnie ułożone, a grzywka postawiona do góry, jakby pracował nad nią godzinami.
      Uśmiechnęła się do siebie, myśląc nad tym, jakie ma szczęście, że go ma. Poznali się w szkole średniej, był to czysty przypadek. Po kilku miesiącach nauki, jej nauczycielka od matematki spostrzegła, że jej wiedza wykracza poza zakres wyznaczony dla pierwszej klasy i postanowiła, że musi coś z tym zrobić.
      Drugoklasiści mieli akurat ważne egzaminy, a Florence miała pomagać jednemu starszemu uczniowi w korepetycjach. Padło na Justina Biebera, szkolną gwiazdę koszykówki, który z matmy był tępy jak kołek. Florence Halloway podchodziła do swojej "pracy" na poważnie, jednak Justin miał co do tego inne plany. Kiedy tylko dziewczyna zaczynała tłumaczyć mu cosinusy, równania, lub tym podobne rzeczy, Bieber bezwstydnie ją podrywał i ani myślał o nauce. Zaczynało ją to irytować, ale przysięgła sobie, że nauczy Justina Biebera matematyki, nawet jeśli miałoby to wymagać radykalnych środków. Dlatego kiedy chłopak na jednej z ich lekcji, kiedy ona już zaczynała tracić siły i motywację, zaproponował jej, że będzie bardziej przykładał się do tego, kiedy ona zgodzi się z nim gdzieś wyjść. Myślał, że walnie go książką po głowie, jak to zawsze robiła, jednak stało się coś zupełnie innego: zgodziła się. Justin następnego dnia zabrał ją do kina, gdzie nie spodziewał się, że spędzą tak miło czas. Obydwoje stwierdzili, że doskonale się bawili i muszą kiedyś to powtórzyć. Od tej pory umawiali się już regularnie, a Justin poprawił swoje wyniki w nauce. Pod koniec roku szkolnego spytał się jej, czy chce być jego dziewczyną, a ona zgodziła się bez namysłu. Szczerze mówiąc spodziewała się tego i tylko czekała aż to zrobi. Był to jego pierwszy związek, który brał całkowicie poważnie. Kochali się i nie widzieli poza sobą świata. Od tego dnia minął dokładnie rok, a ich uczucie ani trochę nie wygasło.
      Justin przywiązywał wielką wagę do takich zdarzeń jak urodziny, święta czy właśnie rocznice, dlatego nie zdziwiło ją, kiedy rano brutalnie ją obudził i oznajmił, że dzisiaj "Wielki, wielki dzień!". Chwilę potem powiedział jej, że dzisiaj czeka na nią coś wyjątkowego i wyruszają w samo południe. Do tego czasu co chwilę chodziła za nim jak pies i prosiła go, żeby wyjawił co przygotował, a przynajmniej dał jej jakąś wskazówkę. Nic z tego, był nieugięty i twardy jak skała, nie dał się przekonać żadnym sposobem.

- Justin, czy wreszcie... - zaczęła najmilszym tonem, na jaki mogła się zdobyć. Wydęła dolną wargę do przodu, czym doprowadziła chłopaka do śmiechu.

- Przykro mi, skarbie, nie dowiesz się tego. Na pocieszenie mogę powiedzieć, że została nam jakaś godzina i będziemy na miejscu .

Florence wzniosła oczy ku niebu. Nienawidziła niespodzianek. Chociaż nie, lubiła je, nie lubiła tego oczekiwania przed nimi. Była strasznie niecierpliwą osobą, nie da się zaprzeczyć.
- Flo, nie złość się na mnie, chyba chcesz miło spędzić ten dzień? - uśmiechnął się, a momentalnie w jej brzuchu odezwało się milion motyli. To dziwne, że pomimo tylu miesięcy, dni, godzin, on ciągle działa na nią jakby dopiero się poznali.

- Oczywiście, że chcę. Poza tym, wiesz, że robię to tylko dlatego, bo nie lubię tajemnic.

- Czy kiedykolwiek cię zawiodłem, jeśli chodzi o niespodzianki?

- Nie – odparła pewnie.
- To chyba wystarczający powód, żebyś mi zaufała i zrelaksowała się. To nasz dzień – powiedział i położył swoją wolną rękę na jej, złączając ich palce.

     Stwierdziła, że ma rację. Włączyła radio, szukając muzycznej stacji, musiała jakoś umilić sobie drogę. Wiedziała, że Justin nie przepada za muzyką, której słucha, ale będzie musiał to przecierpieć. Wreszcie trafiła na swój ulubiony kanał, uśmiechając się zwycięsko.

- O mój Boże, to moja ulubiona piosenka! - krzyknęła, kiedy tylko usłyszała pierwsze nuty Made In The USA. Zaczęła śpiewać piosenkę równo z Demi Lovato, a Justin przyglądał jej się śmiejąc się pod nosem. Nie umiała śpiewać, to fakt, ale robiła to z taką pasją i szczęściem, że nawet nie miał nic przeciwko temu, że strasznie fałszuje. Melodia sprawiła, że sam nieświadomie zaczął pod nosem podśpiewywać piosenkę.

- Justin, no dalej, żaśpiewaj ze mną! - zaproponowała mu, śmiejąc się. Nie dał się długo prosić. Nie minęła minuta, a razem śpiewali refren. Ponieśli się temu całkowicie, zapominając o całym świecie.

      Wystarczyła jedna sekunda nieuwagi. Jedna sekunda, która zmieniła ich życie na zawsze. Jedna sekunda, niepozorna jednostka czasowa.

       Nie zauważyli, kiedy znaleźli się na drugim pasie. Czarny samochód pędził na nich z wielką prędkością. Kierowca nie miał czasu, żeby nacisnąć hamulec. Justin nie miał czasu, żeby skręcić. Ta jedna sekuna nie była wystarczająca.

      Zapamiętała tylko jego brązowe tęczówki, ogarnięte ciepłem i usta, które wyszeptały kocham cię, a potem ciemność owinęła ją w swoje ramiona.

~*~

Zaczynam od nowa. Mam nadzieję, że pociągnę historię do końca, a to opowiadanie będzie miało kilku czytelników. Zostawcie po sobie chociaż krótki komentarz, jeśli wam się spodobało, ponieważ to baaardzo mnie motywuje. Jeśli macie też swoje opowiadanie to bardzo prosiłabym o polecenie Utraconych u siebie, odwdzięczę się. Do następnego piątku :)