Rozdział 6

      Dziewczyna przeciągnęła się na drugi bok, słysząc dźwięk budzika. Zmarszczyła swoje oczy, próbując ponownie zatopić się w świat marzeń. Niestety, sen jak na złość nie chciał nadejść. Czuła się rozbudzona jak nigdy. Przeklęty budzik. 

      Podeszła do okna, pociągając firankę w bok. Dzień był upalny, a na niebie nie było widać żadnej chmurki. Nie było w tym nic dziwnego, pogoda pod koniec sierpnia w Stratford zawsze wyglądała tak samo. Tak jakby ktoś odtwarzał stary, zniszczony film, ciesząc się z biednych, zmęczonych i przepoconych ludzi.

   Jednak tym razem nie miała na co narzekać, pogoda tylko sprzyjała jej, jak i wspaniałemu pomysłowi, który narodził się wczorajszego wieczora. Pierwszy raz poczuła, że ten dzień może być dobry.

      Z uśmiechem na ustach otworzyła małą szafę na ubrania. Wyjęła z niej bieliznę, parę szortów i koszulkę z nadrukowanym napisem. Udała się do łazienki, gdzie szybko odprawiła poranną toaletę i ubrała się. Włosy uplotła w zwykłego warkocza, nie chcąc by mokre włosy od upału przykleiły się jej do karku.

     Po kilku minutach była już gotowa, dlatego zeszła do kuchni na śniadanie. Nie miała ochoty na nic szczególnego, więc wzięła tylko jabłko i wodę.

- Um, cześć. - usłyszała głos, kiedy konsumowała kolejny kęs swojego śniadania.

- W drzwiach stał nie kto inny jak Justin. Miał na sobie szare, dresowe spodnie, które były na niego trochę za duże, ostatnio strasznie przez to wszystko schudł. Nieco wyżej miał na sobie lekko pomiętą zwykłą białą koszulkę. Jego ręka spoczywała w jego poczochranych włosach, które były rozwiane we wszystkie strony.

      Florence musiała przyznać, że wyglądał niesamowicie uroczo i śmiesznie, kiedy stał tak przed nią zupełnie zakłopotany.

- Chcesz coś zjeść? - uśmiechnęła się, pokazując mu ręką na niewielki blat, przy którym zazwyczaj spożywali posiłki. On kiwnął głową i zajął miejsce na przeciwko niej.

- Więc na co masz ochotę? - zapytała, wsadzając głowę niemal do środka lodówki. - Mamy ser, mleko, płatki, mogę zrobić tosty albo naleśniki. Do wyboru.

Odwróciła się do niego, czekając co odpowie. Zastanawiał się, kładąc palec wskazujący blisko oka.

- Tosty – mruknął po chwili. Kiwnęła głową, wyjmując odpowiednie produkty i zamierzała przyrządzić posiłek, kiedy uprzedził ją Justin.

- Umiem sobie zrobić śniadanie – powiedział delikatnie, jednak bez jakiegokolwiek cienia uśmiechu. - Nie jestem kaleką.

- Nie to miałam na myś...

- Nie musisz się obchodzić ze mną jak z jajkiem.

      Florence westchnęła zrezygnowana, siadając na krześle. Nie miała się zamiaru dłużej z nim sprzeczać.

     Po wczorajszym zdarzeniu wiedziała, że nie będzie łatwo i będzie musiała użyć całej swojej silnej woli. Nie mogła pozwolić, żeby do jej głowy przedostały się czarne myśli, które tak łatwo mogą zmanipulować człowieka i zniechęcić go do wszystkiego.

     Krótkie sygnały rozniosły się po kuchni, oznajmiając, że tosty są gotowe. Justin sprawie wyjął je z urządzenia i kładąc na swoim talerzu, zajął swoje wcześniejsze miejsce.        Zaczął w spokoju konsumować swój posiłek, co chwilę robiąc przerwę na przepicie sokiem pomarańczowym. Niezręczna cisza wisiała nad nimi niczym stary tykający zegar powieszony na ścianie. Nic nie wskazywało na to, żeby chłopak kwapił się do jakiejkolwiek wymiany zdań, dlatego postanowiła przejąć inicjatywę.

- Justin... - nie bardzo wiedziała jak ma zacząć, jednak widząc uważny wzrok chłopaka, który wreszcie oderwał się od swojego posiłku, postanowiła mówić dalej. – Wiem, że ta sytuacja jest dla ciebie ciężka, ale musisz zrozumieć, że nam też nie jest łatwo. Dzień w dzień siedziałyśmy przy tobie, cierpliwie czekając, kiedy nagle dowiadujemy się, że straciłeś pamięć. Skoro my przeżyłyśmy tak wielki szok i ból, to nie wyobrażam sobie, co ty musisz czuć. Teraz staramy się najlepiej jak możemy, żeby wszystko wróciło do normalności, a ty co? Nie przejmujesz się niczym, zachowujesz się jak zwykły dupek! Mogłbyś chociaż udawać, że ci zależy, bo może ty nas nie pamiętasz, ale my tak. I powiem ci, że pamiętam chłopaka, który nigdy się nie poddawał i nie tracił czasu na marudzenie czy użalanie się nad sobą.

- Poczuła się lepiej, kiedy wyrzuciła to wszystko z siebie. Przez tyle czasu dusiła to wszystko w sobie, że jeszcze chwila, a spokojnie mogłaby iść do wariatkowa.

- Podniosła swoje ciemno zielone oczy na Justina, który nadal nie zdjął z niej wzroku. Poczuła się zirytowana, że nic nie mówi. Ona tutaj się przed nim produkuje, a on?

- Przepraszam – powiedział po chwili. Florence wypuściła powietrze z ust, zaskoczona tym co słyszy. Nawet się nie zorientowała, że cały czas wstrzymywała oddech. - Masz rację. Ale nie kontroluję tego. Sam nie wiem kim jestem, a co dopiero kim byłem. Staram się uporządkować to wszystko w mojej głowie, ale mi się nie udaje.

- Westchnął ciężko, odwracając głowę w stronę okna. Sytuacja go przerastała i sam nie wiedział jak ma się zachowywać. To wszystko wydawało się zbyt skomplikowane, a on musiał nauczyć się z tym żyć.

- Pomogę ci – powiedziała, sprawiając, że chłopak odwrócił się w jej stronę. Posłał jej pytające spojrzenie, dostrzegła w nich jednak nutę ciekawości. - Pomogę ci przypomnieć kim byłeś.

- Jak? - spytał, kładąc łokcie na blacie.

- Florence wzruszyła ramionami. Udawała obojętną, ale tak naprawdę wiedziała co ma robić. Nie zamierzała wyjawić mu tego teraz, uważała, że jest za wcześnie. Co jeśli by się nie zgodził i wróciliby do ignorowania siebie? Tego na pewno nie mogłaby znieść.

- Co powiesz, żebyśmy zaczęli od początku? Z czystą kartą, zero jakichkolwiek obietnic i zobowiązań.

     Kłamała. Oszukiwała samą siebie mówiąc to, ale nie miała innego wyjścia. Zaplanowała wszystko od początku i każda, nawet najmniejsza rzecz, miała przebiegać po jej myśli.

- To może się udać – odparł Justin i ku jej zaskoczeniu na jego twarzy zagościł wielki uśmiech.

- Więc... Jestem Florence Halloway, miło mi cię poznać – uśmiechnęła się, podając mu rękę.

- Jestem Justin, cała przyjemność po mojej stronie – zaśmiał się, ściskając jej drobną dłoń w odpowiedzi.

- Mogła przysiąc, że właśnie w tej chwili cały świat się zatrzymał. Jego śmiech brzmiał jak najpiękniejsza melodia, za którą tak bardzo się stęskniła. Stęskniła się za nim, za tym wszystkim, co było z nim związane. Dlatego jego dotyk działał na nią jak magnez.

       To już są jakieś postępy, prawda?

~*~

Jestem zmęczona nauką i jakoś chyba powoli tracę chęci do tego opowiadania. Może wam się to wydać śmieszne, bo to ledwo szósty rozdział, ale mam wrażenie, że z każdym kolejnym rozdziałem tylko mi ubywa czytelników, z czego jest mi bardzo przykro. Ale nie rezygnuję z pisania, dokończę to opowiadanie nawet jeśli miałaby je czytać tylko jedna osoba :)

Rozdział krótki, najkrótszy jaki do tej pory pojawił się na blogu, ale to taki wstęp do późniejszych wydarzeń :) 

Dziękuję wszystkim, którzy czytają, komentują i wspierają mnie - jesteście najlepsi! 

Korzystając z okazji, chciałabym was zaprosić na His Dirty Secrets - jedno z moich ulubionych opowiadań o Justinie. Pewnie większość z was je zna, ale ja szczerze je kocham i polecam tym, którzy jeszcze nie czytali :)

Macie pytania? Zadajcie mi je tutaj: ask.fm/mellurk