Zawieszenie

 EDIT (01.06.2014): ROZDZIAŁ 10 POJAWI SIĘ W ŚRODĘ LUB W PIĄTEK, PRZEPRASZAM, ŻE MUSICIE CZEKAĆ TAK DŁUGO

Nawet nie wiecie jak trudno jest mi to pisać. Nigdy nie pomyślałam, że dojdzie do czegoś takiego i bardzo długo wstrzymywałam się przed napisaniem tego posta. Nie mogę przeciągać tego w nieskończoność, a ta chwila chyba jednak musiała nadejść.

Może czytacie moje notki pod rozdziałem, może nie. Ale ostatnio pisałam wam, że się wypalam i no cóż... nie przeszło mi. Sama nie wiem czym jest to spowodowane, ale jak jedna z was zdążyła zauważyć - dwa tygodnie od dodania dziewiątki, a o następnym rozdziale nikt nic nie słyszał, nikt nic nie widział. Jest mi przykro i głupio, że za każdym razem was tak zawodzę.

Druga sprawa: Mam mało czytelników. Nie będę wymuszała u was określonej ilości komentarzy, bo i tak wiem, że jej by nie było. Ja na napisanie rozdziału poświęcam wolne godziny, często większość czasu spędzam nad wymyślaniem dalszego ciągu fabuły, a niektórym nawet nie chce się napisać zwykłego słowa pod postem, który tak bardzo może podbudować mnie na duchu. Spójrzcie na to tak - autorki książek za pisanie dostają ciężkie pieniądze, a ja? No właśnie. Ja mam tylko czytelników i wartości, które mogę wynieść ja sama. Wiem, że nie warto mnie porównywać do pisarek bestsellerów, bo to nie ta bajka, ale powtórzę się: jest mi przykro.

Wrócę, na pewno wrócę. Przywiązałam się do tego bloga i do was, bo pomimo różnych sytuacji, niektóre z was zawsze ze mną były, za co wam dziękuję. To opowiadanie jest pierwszym, które ciągnę tak długo i zamierzam je pociągnąć do końca. No i mam nadzieję, że przez tą krótką lub dłuższą przerwę, poprawię trochę swój styl pisania i dopracuję szczegóły.

Teraz postaram się zregenerować siły i zaskoczyć was czymś nowym. Może wrócę za tydzień, dwa albo może w czerwcu. Nie wiem, nie jestem w stanie powiedzieć wam czegoś konkretnego.
Nie informuję o tym poście, bo nie ma po co. Jeśli ktoś rzeczywiście będzie chciał sprawdzić co się dzieje na blogu to to zrobi.

W czasie mojej nieobecności znajdziecie mnie na twitterze - @villiars i ewentualnie gdyby któraś z was chciała ze mną porozmawiać, mogę podać mój numer GG.

Mam nadzieję, że o ile ktoś rzeczywiście lubi to opowiadanie to nie będzie na mnie zły z powodu tej małej przerwy. Nie odejdźcie, proszę, bo bez was Utracone Wspomnienia przestaną istnieć.